I’m a bad mom (& I like it)

Wat voelt het héél goed als ik de titel van dit artikel neerschrijf!

Ik draag hem aan mezelf op nadat ik flarden van een gesprek opving van… ‘goede moeders’.
Hierbij dacht ik een beetje beduusd: “Sabine meisje…het is je niet gelukt om te zijn zoals men verwacht dat je als moeder zou zijn…”
En al heel snel moest ik heel hard in mezelf lachen. Want laat me maar gerust een ‘slechte moeder’ zijn… ik ben er ontzettend fier op!

Als we de algemeen aanvaarde omschrijving van een doorsnee ‘goede moeder’ bekijken, dan kookt deze goede moeder liefst dagelijks verse, gezonde maaltijden met de juiste porties vlees/vis, groenten en aardappelen.
De goede moeder doet de was en de plas én mag regelmatig tegen andere moeders klagen over de bergen manden was en strijk die er nog te wachten staan.
Op vrijdag glimt het huis van boven tot onder en ruikt het er heerlijk naar poetsproducten.
Verder moet de goede moeder op momenten zoals deze, de examenperiode, het normale leven in huis quasi stilleggen omdat ‘de student moet studeren’. Want zonder degelijk diploma vind je vandaag de dag ZEKER GEEN werk meer.
En hier ga ik het bij laten want de adrenaline stijgt en mijn agressieve trekjes beginnen naar boven te komen.
En waar ben ik dan volledig de mist in gegaan?
Houd je klaar voor de waarheid, en niets dan de waarheid…

• Iedereen heeft wel iets wat ie niet graag doet en laat dat bij mij nu koken zijn…Mijn meest favoriete gerechten zijn deze die op een kwartiertje op een bord liggen… Maar dat is fout, helemaal fout… want het resultaat is dat er 1 dochter ocharme héél graag frietjes eet en de andere vegetariër is…

GEBUISD Sabine, totaal gebuisd…

• Bergen manden strijk heb ik nooit staan gehad en waarschijnlijk heb ik dat aan mijn ‘bomma Lummen' zaliger te danken. Ik herinner me nog goed dat ik als klein meisje bij haar op bezoek ging en dat ze iets aan het strijken was waarvan ik dacht ‘wat is dat?’.
  Vrij snel werd me duidelijk dat het de meest authentieke versie van de echte witte katoenen bomma-onderbroek was. Zo eentje waaruit je vandaag de dag misschien wel 20 strings krijgt.
  En daar werd voor mij al duidelijk: ik ooit onderbroeken strijken? Ik denk het niet.
  Die gedachte heb ik aan meerdere items gekoppeld die uit de droogkast kwamen.
  Ik durf gerust zeggen, dat ik, toen de kinderen nog thuis woonden, max. 1 mand(je) strijk per maand had.

Maar dat is GEBUISD Sabine, alweer…(en toch een dikke dankjewel bomma Lummen)

• Jaren heb ik mezelf met tonnen stress opgezadeld omdat het huis er op vrijdag spic&span moest uitzien. Tot ik er bijna gek van werd en door had dat het anders moest.
  De ingreep op deze dwangmatigheid heeft ervoor gezorgd dat ik nu poets als ik er zin in heb en waar ik zin in heb (en dat gaat beter als ik er aan denk dat poetsen zorgt voor nieuwe energieën in huis).

Dat is FOUT Sabine, dat hoort zo niet!



En dan zijn we volgens mij beland bij het meest ‘goede moeder’- dramatische gedeelte:

• In de examentijd ging het leven bij de familie Lemmens wél verder.
  Gelukkig waren er 2 voorbeeldige dochters die studeerden ‘zoals van hun verwacht werd’.
  (Van hun moeder kregen ze te horen: “Voor mij moet je niet leren, dat moet je voor jezelf doen.”)
  Kaylie behaalde haar bachelorsdiploma en zou dus zeker een goede job vinden.
  Joyce was een ander verhaal…
  
  Maar ook hier pleit ik schuldig over de hele lijn, want wie laat haar dochter na het 4e jaar economie naar de kunstschool,richting woordkunst/drama gaan???
  Soit, gedane zaken nemen geen keer en nadat ze haar diploma op PIKOH behaalde (waar ze de tijd van haar leven beleefde), ging plan A waarop ze al haar zinnen gezet had, niet door. Een plan B hebben? Neen, dat was niet nodig en mama Sabine steunde haar hierin (waar was mama Sabine haar verstand toch gebleven).
  Maar het leven brengt je op de plaatsen waar je moet zijn, dus Joyce startte uiteindelijk met plan Z: een lerarenopleiding.
  De eerste maand met het nodige enthousiasme, maar vanaf dan begonnen de lange dagen van huis (’s ochtends vertrekken naar Hasselt om 7u om ’s avonds van Hasselt terug om 19u thuis te zijn) en de hoeveelheid aan verplichte vakken, hun tol te eisen.
  Haar creativiteit, haar enthousiasme, haar energie, kortom haar levendigheid, zag ik onrustwekkend van week tot week dalen.
  Telkens hield Joyce er zelf de moed in door te zeggen: “Ik ga de examens van januari afwachten en dan kan ik nog zien wat ik ga doen.”
  Maar dan ging die mama zich bemoeien met het spel. Toen ik in november op de eerste ouder-infoavond aanwezig was, vroeg ik mezelf af: “Wat doet ze hier eigenlijk? Dit is helemaal niks voor haar!”
  Diezelfde avond heb ik haar gevraagd: “Joyce , wat houdt je eigenlijk tegen om nu te stoppen?”
  En de dag erna vertrok een duo naar Hasselt voor uitschrijving van de opleiding.

Mama Sabine, je zou je diep moeten schamen, je hebt de kans van je dochter op een goede job ontnomen!

• Maar we zijn er nog niet…ondertussen had Kaylie een mooie, toekomst zekere job gevonden in de richting van haar opleiding (Communicatie). Maar toen haar na contracten van bepaalde duur een contract van onbepaalde duur werd aangeboden, was mama Sabine daar die zei: “Kaylie, denk goed na, is dit het werk waar je blij van wordt? Ga dan voor dat contract. Krijg je er geen energie van, kijk dan verder.”En Kaylie bedankte voor het contract…

Hoe kan een moeder nu zo dom zijn, je moet kiezen voor zekerheid, niet voor wat je graag doet.

• Al snel kreeg Kaylie een volgend aanbod. In een nieuw bedrijf zou een functie ingevuld worden waarbinnen ze haar commerciële en creatieve competenties zeker zou kunnen inzetten.
  Maar naarmate de tijd verstreek en de structuren duidelijker werden, bleek de invulling toch anders gegroeid te zijn dan oorspronkelijk gedacht.
  Daar liep ze opnieuw aan tegen de beknotting van haar eigenheid, waardoor haar gelukspeil best niet kon gemeten worden…
  Een beperkte periode is mama Sabine volledig luisterend oor voor de minder leuke verhalen en ventilatie van frustratie, maar vanaf een bepaald moment krijg je het antwoord: ‘Stop met zagen en klagen en doe er iets aan!”
  Exit ook deze job…

Mama Sabine, wat zeggen ze van een ezel? Dit is een bewijs van dommer dan dom!


En ook al zal ik meer dan waarschijnlijk nog een serieus aantal flaters begaan hebben en begaan, toch ben ik blij...toch ben ik fier...ja… ik… op mezelf... om deze titel van BAD MOM te dragen.

Want als ik vandaag Kaylie zo gelukkig bezig zie in o.a. haar eigen Oh My Retro!-studio (waar ze geld verdient door mensen een heerlijke tijd voor zichzelf te geven ) en Joyce zie ‘spelen’ in haar eigen Joyffee-coffee bar, dan besef ik dat wij als ouders onze kinderen het mooiste geschenk gegeven hebben dat we konden geven:

onze onvoorwaardelijke steun en de vrijheid
om te worden wie ze willen zijn!

Getekend: Bad Mom Sabine