My Story - Ik ben wie ik ben, niet meer of minder - Deel 5

Van Positief Denken naar op Wonderen Vertrouwen
My Story: IK BEN WIE IK BEN, NIET MEER OF MINDER - DEEL 5
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
I’M A BAD MOM (& I LIKE IT) – 12/6/2017

Wat voelt het heel goed als ik de titel van dit artikel neerschrijf!
Ik draag hem aan mezelf op nadat ik flarden van een gesprek opving van… ‘goede moeders’.
Hierbij dacht  ik een beetje beduusd: “Sabine meisje…het is je niet gelukt om te zijn zoals men verwacht dat je als moeder zou zijn…”
En al heel snel moest ik heel hard in mezelf lachen. Want laat me maar gerust een ‘slechte moeder’ zijn… ik ben er ontzettend fier op!
Als we de algemeen aanvaarde omschrijving van een doorsnee ‘goede moeder’ bekijken, dan kookt deze goede moeder liefst dagelijks verse, gezonde maaltijden met de juiste porties vlees/vis, groenten en aardappelen.
De goede moeder doet de was en de plas én mag regelmatig tegen andere moeders klagen over de bergen manden was en strijk die er nog te wachten staan.
Op vrijdag glimt het huis van boven tot onder en ruikt het er heerlijk naar poetsproducten.
Verder moet de goede moeder op momenten zoals deze, de examenperiode, het normale leven in huis quasi stilleggen omdat ‘de student moet studeren’. Want zonder degelijk diploma vind je vandaag de dag ZEKER GEEN werk meer.
En hier ga ik het bij laten want de adrenaline stijgt en mijn agressieve trekjes beginnen naar boven te komen.
En waar ben ik dan volledig de mist in gegaan?
Houd je klaar voor de waarheid, en niets dan de waarheid…

• Iedereen heeft wel iets wat ie niet graag doet en laat dat bij mij nu koken zijn…

         Mijn meest favoriete gerechten zijn deze die op een kwartiertje op een bord liggen… Maar
         dat is fout, helemaal fout… want het resultaat  is dat er 1 dochter ocharme graag frietjes
         eet en de andere is vegetariër…
         GEBUISD Sabine, totaal gebuisd…

• Bergen manden strijk heb ik nooit staan gehad en waarschijnlijk heb ik dat aan mijn ‘bomma Lummen zaliger’ te danken.
  Ik herinner me nog goed dat ik als klein meisje bij haar op bezoek ging en dat ze iets aan het strijken was waarvan ik dacht ‘wat is dat?’.
  Vrij snel werd me duidelijk dat het de meest authentieke versie van de echte witte katoenen bomma-onderbroek was. Zo eentje waaruit je vandaag de dag misschien wel 20 strings krijgt.
  En daar werd voor mij al duidelijk: ik ooit onderbroeken strijken? Ik denk het niet.
  En die gedachte heb ik aan meerdere items gekoppeld die uit de droogkast kwamen. 
  Ik durf gerust zeggen, dat ik, toen de kinderen nog thuis woonden, max. 1 mand(je) strijk per maand had.
  Maar dat is GEBUISD Sabine, alweer…(en toch een dikke dankjewel bomma Lummen)
  
  
• Jaren heb ik mezelf met tonnen stress opgezadeld omdat het huis er op vrijdag spic en span moest uitzien. Tot ik er bijna gek van werd en door had dat het anders moest.
  De ingreep op deze dwangmatigheid heeft ervoor gezorgd dat ik nu poets als ik er zin in heb en waar ik zin in heb (en dat gaat beter als ik er aan denk dat poetsen zorgt  voor nieuwe energieën in huis).
  Dat is FOUT Sabine, dat hoort zo niet!

En dan zijn we volgens mij beland bij het meest  ‘goede moeder’- dramatische gedeelte:

• In de examentijd ging het leven bij de familie Lemmens verder.
  Gelukkig waren er 2 voorbeeldige dochters die studeerden ‘zoals van hun verwacht werd’.
  (Van hun moeder kregen ze te horen: “Voor mij moet je niet leren, dat moet je voor jezelf doen.”)
  Kaylie behaalde haar bachelordiploma en zou dus zeker een goede job vinden.
  Joyce was een ander verhaal…

Maar ook hier pleit ik schuldig over de hele lijn, want wie laat haar dochter na het 3e jaar economie naar de kunstschool, richting woordkunst/drama gaan???
Soit, gedane zaken nemen geen keer en nadat ze haar diploma op PIKOH behaalde (waar ze de tijd van haar leven beleefde), ging plan A waarop ze al haar zinnen gezet had, niet door.  Een plan B hebben? Neen, dat was niet nodig en mama Sabine steunde haar hierin (waar was mama Sabine haar verstand toch gebleven). 
Maar het leven brengt je op de plaatsen waar je moet zijn, dus Joyce startte uiteindelijk met plan Z: een lerarenopleiding.  
De eerste maand met het nodige enthousiasme, maar vanaf dan begonnen de lange dagen van huis (’s ochtends vertrekken naar Hasselt om 7u om ’s avonds van Hasselt terug om 19u thuis te zijn) en de hoeveelheid aan verplichte vakken, hun tol te eisen.
Haar creativiteit, haar enthousiasme, haar energie, kortom haar levendigheid, zag ik onrustwekkend van week tot week dalen.
Telkens hield Joyce er zelf de moed in door te zeggen: “Ik ga de examens van januari afwachten en dan kan ik nog zien wat ik ga doen.”
Maar dan ging die mama zich bemoeien met het spel. Toen ik in november op de eerste ouder-infoavond aanwezig was, vroeg ik mezelf af: “Wat doet ze hier eigenlijk? Dit is helemaal niks voor haar!”
Diezelfde avond heb ik haar gevraagd: “Joyce , wat houdt je eigenlijk tegen om nu te stoppen?”
En de dag erna vertrok een duo naar Hasselt voor uitschrijving van de opleiding.
Mama Sabine, je zou je diep moeten schamen, je hebt de kans van je dochter op een goede job ontnomen!
 
Maar we zijn er nog niet…ondertussen had Kaylie een mooie, toekomstzekere job gevonden  in de richting van haar opleiding (Communicatie). Maar toen haar na contracten van bepaalde duur een contract van onbepaalde duur werd aangeboden, was mama Sabine daar die zei: “Kaylie, denk goed na, is dit het werk waar je blij van wordt? Ga dan voor dat contract.  Krijg je er geen energie van, kijk dan verder.”
En Kaylie bedankte voor het contract…
Hoe kan een moeder nu zo dom zijn, je moet kiezen voor zekerheid, niet voor wat je graag doet.
 
Al snel kreeg Kaylie een volgend aanbod. In een nieuw bedrijf zou een functie ingevuld worden waarbinnen ze haar commerciële en creatieve competenties zeker zou kunnen inzetten.
Maar naarmate de tijd verstreek en de structuren duidelijker werden, bleek de invulling toch anders gegroeid te zijn dan oorspronkelijk gedacht.
Daar liep ze opnieuw aan tegen de beknotting van haar eigenheid, waardoor haar gelukspeil best niet kon gemeten worden…
Een beperkte periode is mama Sabine volledig luisterend oor voor de minder leuke verhalen en ventilatie van frustratie, maar vanaf een bepaald moment krijg je het antwoord:  ‘Stop met zagen en klagen en doe er iets aan!”
Exit ook deze job…
Mama Sabine, wat zeggen ze van een ezel? Dit is een bewijs van dommer dan dom!
 
En ook al zal ik meer dan waarschijnlijk nog een serieus aantal flaters begaan hebben en begaan, toch ben ik blij, toch ben ik fier (ja… ik… op mezelf) om deze titel van BAD MOM te dragen.
 
Want als ik vandaag Kaylie zo gelukkig bezig zie in o.a. haar eigen Oh My Retro!-studio (waar ze geld verdient door mensen een heerlijke tijd voor zichzelf te geven ) en Joyce zie ‘spelen’ in haar eigen Joyffee-coffee bar, dan besef ik dat wij als ouders onze kinderen het mooiste gegeven hebben wat we konden geven: 
onze onvoorwaardelijke steun en de vrijheid om te worden wie ze wilden zijn!
Getekend: Bad mom

Ps: ondertussen zijn we 2021 en in kan je via de linken zien welke veranderingen er ondertussen weer geweest zijn ;-). 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
                                       VERANDERING IS DE ENIGE CONSTANTE IN HET LEVEN
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Op een dag kwam een prachtige oude ziel in het lichaam van een 9-jarig Nederlands meisje voor een sessie bij me langs.
Het kennismakingsgesprek deed haar duidelijk deugd want ze voelde zich eindelijk begrepen in situaties waarin ze tot nu toe alleen gestaan had. 
Ook de energetische behandeling op de tafel was een plezier voor mij, want met de ontvankelijke energie van kinderen lijkt het of de kosmische energie waarmee gewerkt wordt, een feest van het moment wil maken.
Ze was duidelijk onder de indruk van hetgeen ze ervaren had.  En me bekijkend met grote bambi-ogen vol kinderlijke onschuld, zei ze: "Dat is geweldig hoe jij dat kan! Ik wil dat ook doen als ik groot ben!"  
Dat was zooo’n heerlijk moment en ik bevestigde meteen dat zij dat zeker zou kunnen als ze dat écht wilde (en ik kijk er nu al naar uit om te weten waar zij als volwassene zal staan). 
 
Haar uitspraak liet me op dat moment opnieuw diep nadenken over de vraag: 'Hoe ben ik hier eigenlijk toe gekomen?'
 
 
Het antwoord op deze vraag tot 2017 kennen je ondertussen al,  dus kunnen we verder naar het voorjaar van 2018:

Nadat ik een jaar eerder online de cursus ‘Verdieping van contacten met de lichtwereld’ was ingedoken, volgde nu een intensieve training om mijn ‘Verbindingen met de Lichtmeesters‘ te versterken. 
 
Een onderdeel van deze training behandelde de ‘Kosmische stralen’.  Een heel interessant maar niet minder complex gegeven, waardoor mijn nieuwsgierigheid naar pure energieën sterk geprikkeld was. 
In de zin van: er wordt vaak over mannelijke en vrouwelijke energie gesproken waarbij de balans tussen deze 2 hetgeen is waarnaar we mogen streven, maar hoe zou deze energie in het dagelijkse leven kunnen ervaren of gevoeld worden? 

De mannelijke energie, vertegenwoordigd door aartsengel Michael zou duidelijk voelbaar zijn op de krachtplaats* Glastonbury (Engeland) en Lourdes zou een krachtplaats voor de pure vrouwelijke energie zoals van Maria bleek Lourdes.


Misschien weet je al wat er vanaf dat moment in mijn koppeke speelde…?  Want als je je iets durft af te vragen, dan komen de antwoorden en de mogelijkheden om het te ontdekken, heel vaak in een versneld tempo aangevlogen.
 
LOURDES VERSUS GLASTONBURY
 
LOURDES
 
Zo mochten we van 9 tot 13 mei 2018 onze vrienden Tanja, Sofie en Jo vergezellen op hun jaarlijkse trip naar Lourdes.
Voor mij was dit geen bedevaart vanuit katholieke overweging, neen,  ik was enorm nieuwsgierig naar hoe die pure vrouwelijke energie toch wel zou voelen én ik wilde graag weten hoe je  Lourdes als plek kon ervaren los van religie en het commerciële aspect² (waarover ik vaak hoorde spreken).

​
​Om het totaalplaatje van ons bezoek aan Lourdes een extra dimensie te geven, reden we vanuit België naar het klooster van Nevers.
In dit klooster heeft Bernadette Soubirous een tiental jaar verbleven nadat ze uit Lourdes vertrokken is.  Hier is ze gestorven en ligt haar lichaam dat wonderbaarlijk bewaard gebleven is, opgebaard.

Na een nachtje slapen en een lekker ontbijt, reden we verder richting Lourdes.
Naarmate we dichter bij onze eindbestemming kwamen, kreeg ik het Happy Disney-gevoel**.
En bij het uitstappen op de parking van het hotel, voelde ik meteen een enorme, zalige, overweldigende zachtheid en rust.
En al kende ik niet meteen de volledige betekenis, toch kwam ‘devotie***’ als perfecte omschrijving van dit gevoel in me op.
  
Ergens naartoe gaan of historische bezoeken betekenen voor mij: me volledig onderdompelen in alles wat er te beleven valt én wat mij aantrekt.
 
 
DAG 1
Zo gingen we met z’n allen, na een eerste kort bezoekje aan de grot en de bron, in de Cinema Bernadette Lourdes naar de film :  ‘Mijn naam is Bernadette’ kijken. 
https://cinema-bernadette.wixsite.com/cinema-bernadette/le-film . 
Mocht je ooit zelf naar Lourdes gaan; deze film is een echte aanrader en helpt om de boodschap van de grot en de oorsprong van Lourdes als bedevaartsoord te kunnen plaatsen.
 
Het zou wel kunnen dat de naam Bernadette Soubirous je helemaal niks zegt en dat de link met haar en Lourdes voor jou helemaal niet duidelijk is. 
Daarom vind je hier enkele data die haar leven betekenis gaven:
 
1844 7 januari : Bernadette (doopnaam Bernarde-Marie) wordt in Lourdes geboren als eerste kind van de molenaar Francois Soubirous en Louise Castérot.
1856 : Na enkele mislukte oogsten gaat het steeds slechter met de molen. Francois Soubirous is alleen nog een werkloze zonder onderdak.
Een neef van Francois geeft hen (vader, moeder en 4 kinderen) onderdak in een oud, klein en ongezond ‘Cachot’.  Dit betekent pure armoede.

1857 september : Bernadette mag in Bartrès bij haar voedster Marie Laguës op de kinderen gaan passen en de schapen weiden.
1858 januari : omdat ze zich zo graag wilde voorbereiden op haar eerste Communie, komt Bernadette naar Lourdes terug.
11 februari – 16 juli : 18 verschijningen van de energie van Maria
1858 – 1866
Bernadette woont in het ‘cachot’ en daarna in het ziekenhuis dat onder leiding staat van de zusters van Nevers. Het is de tijd van de getuigenissen, bezoeken en onderzoeken. Bernadette is analfabeet en kan alleen nauwkeurig vertellen wat ze gezien en gehoord heeft
1866 7 juli : Bernadette doet haar intrede in het klooster Saint-Gildard in Nevers (Moederhuis en het Noviciaat van de Zusters van Liefde en het Christelijk Onderwijs)

1879 16 april : Zuster Marie-Bernard sterft om ongeveer 15u15 in de Ziekenzaal van het Heilig Kruis.

DAG 2
'‘Op 25 februari 1858, tijdens de negende verschijning, sprak Onze Lieve Vrouw van Lourdes tot Bernadette Soubirous: “Ga naar de bron om te drinken en u te wassen.’
​
Om het voorbeeld van Bernadette te kunnen blijven volgen en bezoekers de mogelijkheid te geven om aan de vraag van OLV van Lourdes te blijven voldoen, zijn er vlak aan de grot naast de bron meerdere kraantjes voorzien.  Hier kan van het bronwater gedronken worden en  men kan flessen met dit water vullen.

Voor het wasritueel, wat voor vele pelgrims het doel van hun bezoek aan Lourdes is, kan je in
 ‘LES PISCINES DU SANCTUAIRE'  terecht.
Het baden in water van 12° zou genezend zijn, schuld vergevend, vernieuwend,…
Dit ‘moest’ ik ervaren!
 
Er werd een mooie dag met veel zon voorspelt maar op dit ochtendlijke uur was ik heel blij dat we ons goed ingepakt hadden. Vol goede moed stonden Tanja en ik vanaf 7u35 netjes in de rij aan te schuiven. 
Alhoewel de baden pas om 10u openden, waren we al helemaal niet bij de eersten en de rij groeide enorm snel aan.

Om je een idee te geven: onderstaande foto in de wachtrij is genomen om 9u12.

​​ Al snel maakten we kennis met wat mensen rondom ons en met z’n 2-tjes speelden we het spel ‘raad van welk land iemand komt’.  En ja hoor, Nederlanders haal je er overal tussen uit :-D.
Wat ik overduidelijk van dit ‘wachtrij’-uren geleerd heb, is dat het in het leven niet om het doel gaat,  maar dat je voor jezelf en anderen het allerbeste haalt uit de weg ernaar toe. 

Dat niet iedereen dit zo zag in de gigantische rij werd ook, soms op een schaamteloze manier, bewezen: er geduwd, getrokken, ​geschreeuwd, gescholden,… 

Op dat eigenste moment kon ik mijn ogen bijna niet geloven: het ging hier om volwassen mensen die in een enorm vredige omgeving vol vrouwelijke energie samen waren, op weg naar een moment van ‘zegening’ en toch werden vechtpartijen met iemand die respectloos ‘voor kroop’ maar op het nippertje vermeden…

En ja, de logistieke vernieuwing die men rond Les Piscines wilde doorvoeren, kende nog heel wat hiaten.  Dit gaf aan bepaalde mensen die hier vaker geweest waren, blijkbaar vrijgeleide om de boodschappers van de vernieuwde logistieke regels  met geroep en getier aan te vallen…
Dat was voor mij ongekend.  

Op een bepaald ogenblik begaf een ‘tijdelijke’ poort het onder de druk van de voorste ‘hoede’ en leek het of mensen voor hun leven aan het spurten waren.  Tot bleek dat ze gewoon aan een volgende poort stonden te wachten…
Hoe moet dat in de oorlog geweest zijn, heb ik me ettelijke keren afgevraagd.  Ik kan me indenken dat er gedood werd voor water of brood…


Tot 11u50 hebben we (netjes) staand ons wachtparcours in de blakende zon afgelegd en vanaf toen konden we zittend in de schaduw verder onze beurt afwachten.
Het zou nog tot 15u duren voor we ons reinigingsritueel aan de lijve konden ondervinden! (maar het was het – éénmalig- meer dan waard).
Terwijl ik dit typ, kan ik me opnieuw levendig voorstellen hoe liefdevol, begripvol en verstaanbaar de begeleiding van de vrijwilligers in de baden zelf was.
En alhoewel mijn franse kennis niet echt om naar huis te schrijven is (en ja, ALLES wordt in het Frans gezegd), werd het ook nu weer duidelijk dat mensen elkaar altijd verstaan als ze elkaar willen verstaan, desnoods met behulp van handen en voeten.
Wat was het een spannend moment toen ik uiteindelijk enkele stoeltjes van HET moment verwijderd was.  Nooit voelde het onbekende zo goed.

​Voor le moment suprême kom je samen met een 8-tal andere dames in een ‘omkleedruimte’ terecht. 
Er is een vrijwilligster die bij iedereen persoonlijk een doek omhoog komt houden zodat je je met enige privacy volledig kunt uitkleden.  Alles gaat in een heel hoog tempo dus je kleren hang je zo goed als mogelijk aan een haakje op op gooit ze neer op een stoel.  Vanaf dan houd je het doek, waarmee je afgeschermd werd, rond je.  En opnieuw mag je dan wachten tot het jouw beurt is om in het bad ondergedompeld te worden.

Plots ging het gordijn (blauw op de foto) van de kleedruimte bijna volledig open en werd een dame met een fysieke en mentale beperking, liggend op een bed naar binnen gereden. 
Wat hierop volgde, was een heel bijzonder emotioneel moment:
Er werd aan iedereen gevraagd om rond het bed te komen staan en … samen te bidden voor de dame.  En als bij wonder kende ik het ‘Je vous salue Marie’ ineens helemaal van buiten.
Deze luttele minuten zullen voor altijd in mijn geheugen gegrift blijven omdat er een enorme kracht en verbinding voelbaar was op dat moment waarop we -allemaal als vreemden voor elkaar- samen voor en met de liggende dame aan het bidden waren. #blessed.
Heel snel daarna was het mijn beurt.
Er werden nog wat richtlijnen in het Frans gegeven, maar die ruilde ik in voor een ‘go with the flow’-houding.

En ik kan je verzekeren, trapjes afdalen in water van 12°, je zou voor minder even aarzelen en je adem inhouden :-D.

Vervolgens zorgden 2 dames, eentje links de ander rechts, naast het bad voor het verder afdalen in het water mét de onderdompeling (je hoofd blijft boven water) en in het moment besefte ik opnieuw dat het wachten voor deze unieke beleving de moeite waard was.
En zeker, het doet iets met je.  Maar wat? Volgens mij is dat telkens een heel persoonlijke innerlijke ervaring.  Ik kan het alleszins niet onder woorden brengen voor mezelf maar het was een HEERLIJK gevoel.
Terug in de omkleedruimte komt er opnieuw iemand met het doek achter je staan waarna je (zonder je af te drogen) zo snel mogelijk in je kleren schiet.  Eens terug, en het gaat hier om maximum enkele minuten, lijkt zelfs je ondergoed al terug droog te zijn.  Het is toch iets speciaal, dat water ;-).
Na de hectische beleving van deze intense dag had ik een enorme nood aan rust, diepe rust en die is in Lourdes zeker te vinden.
 
DAG 3
In de voetsporen van Bernadette bezochten we, met Sofie als perfecte gids, de plaatsen waarover in de film gesproken werd zoals o.a. het geboortehuis, het cachot, de doopselkerk van Bernadette, de grot, de bron,...

Waarna een toeristisch treintje ons naar het Musée Sainte-Bernadette (met wassen beelden) bracht. 
De dag sloten we een stukje met de lichtstoet meelopend af, het was een adembenemend schouwspel.

Wandelen in Lourdes was voor mij constant genieten van een mooie, rustige, warme energie.  Het viel me zelfs op dat de wandelmomenten door mezelf als op automatische piloot opgevuld werden met 'gebed'.  Het lijkt wel op er honderden Weesgegroetjes van mij alleen al in Lourdes gebleven zijn ;-). (en neen, opnieuw, deze trip had voor mezelf geen religieuze insteek)

Natuurlijk ben ik na deze mooie dagen, vol wat hetgeen Lourdes voor mezelf betekent heeft, maar ik zal het kort houden: HET WAS EEN PRACHTIGE ERVARING waarna ik de energieën die ik aanvoelde,  nog beter kon plaatsen, versterken of indien nodig ombuigen. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De vorm van de vrouwelijke energie was me in Lourdes heel duidelijk geworden en het zou niet lang duren voor het complement van de mannelijke energie eraan kwam!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


DE COTSWOLDS
​
Ergens in het voorjaar (we zijn nog altijd in 2018) liet vriendin Marleen tijdens een gesprek vallen dat ze graag de Cotswolds in  Engeland zou gaan bezoeken.  Alhoewel ze vaak alleen op citytrip ging,  wilde ze deze uitstap liever in gezelschap maken. 
‘Wel’ zei ik een beetje overmoedig**** ‘als we ook naar Glastonbury ***** gaan, dan ga ik met je mee!’

Natuurlijk had ik, rekening houdende met haar geweldige reisplanning-skills moeten weten dat ze hiervoor zou zorgen en ja hoor, enkele dagen later legde ze een schitterende minutieus geplande 4-daagse voor.
En zo vertrokken we begin juli 2018 rechtsrijdend richting Calais waarna Marleen aan de andere kant van de Noordzee ook een perfect ‘linksrijdende’ chauffeur bleek te zijn.

​
​Op dag 1 gingen we op zoek naar de Silburry Hill.  Deze kalkheuvel is met een hoogte van 39,3 meter de hoogste prehistorische kunstmatige heuvel in Europa en één van de grootste ter wereld en maakt deel uit het UNESCO-werelderfgoed Stonehenge, Avebury en nabijliggende locaties. 
​Het doel van de heuvel is niet echt gekend, mogelijk is het een heiligdom of heeft het een astronomische functie.

​​We verwonderden ons in Avebury  aan gedeeltes van de steencirkel die met 335 meter in middellijn de grootste in zijn soort is.
Avebury overlapt een gedeelte van de cirkel waar eens de stenen stonden. Men schat de cirkel ouder in dan Stonehenge.
Oorspronkelijk bestond de cirkel uit ongeveer 600 megalieten, maar deze zijn inmiddels verminderd tot 98. De resterende stenen variëren in grootte van 2,1 tot 5,5 meter.

Hierna genoten we van de meest gefotografeerde locatie in de Cotswolds: picture perfect Bibury. De fotogenieke huisjes zijn oorspronkelijke 14e eeuwse cottages die in de 17e eeuw zijn omgebouwd om te worden gebruikt door weefsters.

In onze volgende halte Cirencester gingen we o.a. een kijkje nemen in het grootste Romeinse amfitheater van Engeland en hielden we halt voor onze 1e overnachting.

​
​Dag 2 reden we naar Castle Combe voor een kort bezoekje aan ‘mooiste dorp van Engeland’.  Deze erkenning komt o.a. door de prachtige honingkleurige cottages die er terug te vinden zijn.
in Castle Combe werd meermaals als filmlocatie gebruikt.

Nadien zetten we onze tocht verder naar Bath waar de verblijfstijd ruimer ingepland was.
​
In Bath maakten we een ontspannen wandeling door de prachtige stad en namen we de tijd om een bezoek aan de Roman Baths te brengen (badplaats voor rijke Romeinen, gesticht in de 1e eeuw na Chr.).

Bath heeft 3 warmwaterbronnen. De bron waar het meeste water uit komt is speciaal voor de godin Sulis Minerva. Sulis was de lokale goding van de thermen.  Ze werd waarschijnlijk vereerd als een genezende godheid, die door de heilige warmwaterbronnen kon zorgen voor genezing van lichamelijk of geestelijk lijden en ziekte.  Mensen reisden ver om de bron te bezoeken, tot haar te bidden en haar om hulp te vragen.

Het water dat uit de grond omhoog gutst als een natuurlijke warmwaterbron, is 46°C. Dus heter dan het water in je bad! Het water zit vol met verschillende mineralen, zelfs meer dan het gebottelde bronwater dat je in de supermarkt kunt kopen

DE KNOT

​​Terwijl we in het Romeinse badhuis rondliepen, had ik een soort van ‘past life-ervaring’. 
Het was voor mij helemaal vanzelfsprekend dat wij, Marleen en ik, op deze plaats ooit met z’n 2 geweest waren en er rond gewandeld hadden zoals we er nu helemaal op ons gemakje rond draalden. 

De sfeer was er heel herkenbaar en we gingen soms gezamenlijk, dan weer elk op ons eigen tempo, van ruimte naar ruimte en plots viel mijn blik op een borstbeeld.
(Belangrijk detail: Op de dag van het aan bezoek aan Bath, had ik ’s ochtends, omdat er warm weer voorspeld werd,  een knot gemaakt met mijn haren.  Dat is iets wat ik zelden doe als ik buitenshuis ga.) Ik kon niet anders dan dichter naar het borstbeeld toe gaan en heel vreemd was de ontdekking dat het borstbeeld de typische haardracht van die tijdsperiode aangaf.  Heb je al een idee hoe die haartooi eruit zag?
Jaja, haren in een knot zoals ik er op dat moment live bij liep! Toevallig toeval ;-)
 
 
En voor de zoveelste keer volgde ook hier weer, geheel onverwachts, een energetische ‘inwijding’ met bronwater aan een kraantje #grateful.

​Een volgend detail wat ik hier al moet vermelden gaat over ‘schoenen’, ja, je leest het goed.
Omdat ik wat last aan mijn voeten had, dacht (ja ‘dacht’) ik dat vrijheid mijn voeten goed zou doen.  Daarom besloot ik de wandeling door Bath op teenslippers te doen.  To zover.
 
Na een heerlijke nachtrust, voelde ik bij het opstaan een brandende pijn onder mijn voet.  Verder onderzoek bracht een joekel van een teenslipper-blaar aan het licht… Sneakers, noch teenslippers aandoen was een optie.  Maar de eerste mensen hadden ook geen schoenen, toch?


Met volle moed reden we verder naar Cheddar Gorge waar we een spectaculaire kloof van 140 meter hoogte zouden gaan bezoeken.  Dit is ook de omgeving waar de vroegste menselijke bewoners van Engeland zich zouden gevestigd hebben.
Hier vond ik weer de moed om mijn sneakers even aan te doen en de pijn te verbijten om Jacob’s ladder met 274 treden te beklimmen. 
Het uitzicht bovenop de kloof was adembenemend en even leek het erop dat mijn voet me niet meer zou tegenhouden.
Na onze titanenklim genoten we natuurlijk van een ‘sandwich cheddar’.

​En dan was het zo ver! Mijn hoofddoel van deze trip, GLASTONBURY, kwam in zicht:
 
Bij aankomst konden we vlak naast de Abbey parkeren.  Door mijn kinderlijk enthousiasme kon ik niet wachten om de site te bezoeken en ja, het was opnieuw PRACHTIG.

​Bij The Lady Chapel overviel me alweer een overweldigend gevoel, tranen van geluk, heerlijk thuiskomen, genieten, gewoon ZIJN.

EN TOEN GEBEURDE HET…
 
Toen we na ons uitgebreid, rustgevend bezoek vanaf de parking naar onze B&B trokken, die op wandelafstand lag, voelde ik mijn energie helemaal de andere kant opgaan.
Hoezeer ik ook naar Glastonbury had uitgekeken, het voelde of er een zwaar deken op mijn eigen energie gelegd werd.
 
Rondkijkend tijdens de zoektocht naar de B&B zag ik vooral letterlijk ‘donkerte’ in de omgeving. Donkere hotels, donkere etalages, heel veel spiritualiteit maar nergens kleurrijk licht.

​Dat was buiten onze verblijfplaats ‘8 Owls’ gerekend want gelukkig was het gedeelte met de gastenkamers heerlijk geel gekleurd en  er prijkte zelfs een engel op de frontgevel die over ons waakte.
 
En gelukkig dat die engel er was of ik zou nog vervelender gedaan hebben.  Zo voelde ik mezelf meer en meer vervelend worden en deed mijn voet opnieuw pijn, echt pijn…

---

Bij het binnenkomer van de kamer (die echt helemaal netjes en tiptop in orde was) viel mijn oog onmiddellijk op de ‘vederige beddecoratie’. 
Die moest zo snel mogelijk in een kast verdwijnen want de veren hadden op mij hetzelfde effect als een rode lap op een stier…

Daarna stootte ik mijn hoofd tegen een balk, mistrapte ik me op een kleine trede en bleek de WIFI net geen bereik te hebben in mijn bed. 
JAJA, de energie zat goed #NOT.

---

Het  beste besluit wat ik op dat moment genomen heb, is een rustmoment inlassen. 
​Effe bekomen en de boel, de boel laten.
 
Na de heerlijke rustpauze was ik idd een beetje bekomen en zag ik het weer zitten om op zoek te gaan naar Chalice Well, ook wel Red Spring genoemd.
 

‘De Vesica Pisces, het symbool van Chalice Well is een universeel teken dat de vereniging van hemel en aarde voorstelt, van geest en materie, van het mannelijke en het vrouwelijke principe'.
 
Je voelt het al als je naar binnen loopt. De rust, de hoge energie, de sfeer.  Er hangt daar een enorme energie, het voelt als een dikke knuffel. Heerlijk heerlijk heerlijk. 

​Deze bron die rood kleurt door het hoge ijzergehalte, liet me mijn voet weer even vergeten, meer nog, ik wilde het helend effect letterlijk aan den voeten ondervinden. 
 
Zo baadde ik mijn voet in het water en geloof het of niet, de pijn vloeide weg en de verdere genezing van de gigantische blaar ging de volgende dagen enorm snel.

---

​We wandelden ook langs de Spring Well maar hier hing een hele andere energie waardoor we onmiddellijk richting Glastonbury Tor gingen - een volgende belangrijke pion in mijn aan de lijve ondervindend energie-onderzoek ;-).

De Glastonbury Tor is een heuvel die even buiten de bebouwde kom van de stad Glastonbury is gelegen. Bovenop de heuvel staat een eenzame toren, de "St.-Michaels Tower". Dit is de toren van een verdwenen kerk uit de 14e eeuw .  
De toren staat (samen met de abdij en Chalice Well) op een belangrijke leylijn°: de Sint Michael lijn die van (zuid-)oost naar (noord-)west door Engeland loopt.
Michael is de aarstengel, die draken verslaat.   
Chalice Well is het vrouwelijke complement op deze lijn.

Een spiraalvormig pad, dat naar de top loopt, spreekt sterk tot de verbeelding van de talrijke bezoekers maar hoezeer ik ernaar uitkeek om Glastonbury in al zijn facetten te ontdekken,  ik had er al snel genoeg van en in de helft van de beklimming zie ik "genoeg, ik stop hier en ga geen meter verder." (zo ben ik als ik mezelf tegenkom op een moment dat het té is ;-)). 

---

We keerden terug naar de hotelkamer en onderweg viel het me op dat alles waar ik anders heel erg door aangetrokken werd (boeken, pendels, kristallen,…) me weg duwde, helemaal weg.
 
Het was heel moeilijk te geloven maar eigenlijk was ik vooral blij toen het avond en bedtijd was.
Zo zou het snel ochtend zijn en konden we alweer vertrekken uit Glastonbury, het plaatsje waar ik zo graag wilde zijn…
 
Maar dat was te simpel geweest want ik kon helemaal niet in slaap geraken.  Duizenden schaapjes heb ik geteld maar het enige wat ik voelde was enorme boosheid en pijn. Ik had overal pijn en voelde van alles wat ik niet wilde voelen.
Ik kon aan niks anders meer denken dan VERTREKKEN VERTREKKEN VERTREKKEN.
 
Ik heb er zelfs aan gedacht om aan Marleen voor te stellen om die nacht nog weg te gaan, maar als Doornroosje diep slaapt, dan maak je haar niet wakker :-D.

En ook al was ik er voor een groot deel in getraind toch was dat het moment waarop ik het moeilijkst in mijn eigen energie kon blijven.
Ik voelde mezelf bozer en bozer worden, terwijl ik wist dat dit niet van mezelf kwam. 
Toen er een hoogtepunt bereikt was in mijn colère ben ik beginnen bidden en ook hier bleek dit weer mijn redding te zijn. 
Van de ene op de andere minuut kwam er absolute rust over me heen en heb ik nog een uurtje kunnen slapen.
 
Kan je je voorstellen hoe blij ik toch was dat we na het ontbijt uit my lovely Glastonbury konden vertrekken?

En ja hoor, als ik , kort door de bocht, deze globale ervaring als referentie aan de mannelijke energie koppel, dan zal ik me voor altijd blijven herinneren hoe heerlijk de vrouwelijke tegenpool is.

---Wil je aan den lijve ondervinden hoe tegengestelde energieën kunnen gevoeld worden: dan raad ik zeker Glastonbury aan ;-)---
 
Ondertussen waren we aan de laatste dag van onze uitstap toegekomen en zouden we via Stonehenge terug naar België keren. 
Aangekomen in Stonehenge was het voor mezelf duidelijk : ik was OP.  Ik kon er NIKS meer bij nemen.
Met een bus zou je tot bij de kolossen gebracht worden maar de gedachte aan een volle bus en nog meer mensen, deed mijn maag draaien.  Het lukte me zelfs niet meer om die verplaatsing te maken.
 
Terwijl Marleen de stenenformatie bezocht, heb ik me aan het infocenter, buiten tegen een muurtje gezet met zicht op een grote grasvlakte. Dat was het enige wat me de rust kon brengen die ik op dat moment nodig had…
 
En ook deze trip was in 1 woord : FANTASTISCH.

Het bijzondere aan zulke reizen vind ik dat je je er pas later bewust van wordt welke impact de ervaringen hebben op je leven van vandaag.
 
 
MIJN HEILIGDOM
 
En als het flowt, dan flowt het: Nadat we half mei naar Lourdes geweest, kwam het idee om van de kinderkamers, Kaylie en Joyce waren ondertussen uit huis, mijn eigen heiligdom (praktijkruimte thuis) te maken. 

Zo gezegd, zo gedaan: begin juni werd de muur tussen de kamers met alle plezier gesloopt en zorgde Jimmy (mijn wederhelft sinds 1988) voor inbouwkasten. 
Hierop volgend begon ik al aan de eerste verfwerken vooraleer ik nog even de oversteek naar Engeland zou maken. 
Terug thuis was het opnieuw verven en kon de geoliede machine (Jimmy/Sabine) samen behangen en laminaat leggen.
Op 8 augustus (dus een kleine 2 maanden later) ging de eerste sessie in mijn heiligdom door! 
 
Zou het water van Lourdes, Bath en the Chalice Well toch iets/veel met de krachten van een mens doen? :-D

***EINDE DEEL 5***


*krachtplaatsen zijn bijzondere plekken op aarde die verbonden zijn met grotere, ongeziene werelden en andere dimensies.  Op de krachtplaats zijn de sluiers tussen zichtbare en onzichtbare wereld dunner. 
Oude krachtplaatsen zoals o.a. Stonehenge, Macchu Picchu of Glastonbury bestaan al vele eeuwen en zijn vaak gebruikt voor spirituele rituelen, ceremonies en offers aan Goden.  De gerichtheid op eigen gewin of macht ten koste van het volk of een ander volk vertroebelde de plek.  Ondanks dat er wel een bijzondere energie voelbaar blijft, voelen sommige lichtwerkers er soms ook onderdrukking, pijn, verdriet.   
**Happy Disney-gevoel: het gelukzalige opgewonden gevoel wat een Disney-fan gegarandeerd kent als ie het park nadert :-D                  
                       
***Met devotie wordt veelal de toewijding aan een hogere macht of waarheid bedoeld.


Commerciële aspect²: maar al te vaak hoorde ik dat in Lourdes alles om de ‘commerce’ draait.  En ja, als hiermee het aanbod van souvenirs bedoeld wordt, dan begrijp ik dat. 
Daarnaast is er op het domein zelf niets wat je moet betalen, tenzij je een kaars wil branden.
De bron, de grot, de waterkraantjes, les piscines, de lichtprocessie,…alles is gratis en voor iedereen toegankelijk. (het lijkt zelf of ik gratis reclame aan het maken ben :-D)


****overmoedig: Als een echte huismus laat ik vakanties en trips heel graag aan me voorbij gaan…tenzij er blijkbaar plaatsen zijn waar ik MOET zijn
*****Glastonbury is een provinciestadje in Zuidwest-Engeland, Somerset. Het is een belangrijke heilige plaats en bedevaartsoord zowel voor christenen als voor aanhangers van natuurgodsdiensten.  Volgens de overlevering zou dit de plaats zijn waar het Keltische christendom ontstond nadat Jozef van Arimatea zich hier gevestigd had. Tevens zijn er ter plaatse verwijzingen naar de heilige graal en de legende van koning Arthur.  Glastonbury was mogelijk reeds bewoond in de pre-historie.
 
°Een leylijn is een rechte lijn op het aardoppervlak die wordt getrokken door meerdere punten van geografisch belang, waarbij verwezen wordt naar een vermeend verband tussen die punten. Het gaat daarbij typisch om prehistorische locaties, archeologische vindplaatsen en oude kerken. Esotirici geloven dat leylijnen energiebanen zijn.