Mieke Thuys aka Marc Coucke in pocketformaat...

IMPACT

Wanneer een begeleidingstraject beëindigd is, vraag ik om feedback. Zo krijg ik een beeld van de impact van de begeleiding en weet ik of men effectief 'anders is gaan doen' (vanuit een positieve benadering). Want alleen door anders te doen, krijg je andere resultaten.

ACTIEF

Begin 2015 nam Mieke Thuys contact met me op omdat ze wel wilde ervaren wat ik voor haar zou kunnen betekenen.
Mieke en ik waren in een vorig leven collega's bij Actief Interim (waar zij vandaag de dag nog steeds ACTIEF is).
Over de inhoud van de sessies ga ik om privacy redenen niet dieper in, maar het waren heerlijke uren die ik samen met haar mocht doorbrengen. 

RELAAS

Om je een beetje een idee te geven waarom het zo fijne uren waren, ga ik haar volledige feedback hier weergeven ('Je mag me bij naam en toenaam vernoemen, het is gewoon mijn eerlijke mening en als dat mensen kan overtuigen?'-dixit Mieke Thuys)

Het relaas van een pittige, energieke madame met het peperkoeken hart op de juiste plaats:


Over dingen anders doen. Zoals beloofd en absoluut graag gedaan en tot mijn grote verbazing ook al een jaar geleden beloofd ( sorry Sabine!). Maar misschien nog beter zo, nu kan ik tenminste fatsoenlijk evalueren.

Dingen anders doen dus: uiteraard geleerd door scha en schande, maar ook een klikje in mijn hoofd gemaakt bij Success Lane, onder de wijze aandacht van Sabine Liefsoens. Zij gaf me nog dat extra duwtje!
Want het overvalt me ook nu nog wel eens, op grijze dagen: dat ik me zit af te vragen of ik, wetende wat ik nu weet, de dingen anders zou aanpakken?
En mijn antwoord is meestal een volmondige JAAA!

Maar meteen stelt zich dan natuurlijk de heikele vraag: kan dat zo maar? Want mij werd toch geleerd dat een hogere macht de touwtjes strak in handen heeft, er is ergens een goede god die, zelfs al zet hij ons soms het water tot aan de lippen, toch altijd weer het beste met ons voor heeft. Een beschouwing die ik laatst nog met veel overtuiging hoorde brengen in een serene begrafenispreek: de Lieve Heer wil ons via een hoop miserie alleen maar naar een hoger niveau tillen en hij maakt daarbij geen onderscheid, zelfs de braafste mussen onder ons gaan vroeg of laat gewoon dood.
En voor mensen die dit niet willen geloven is er nog altijd het lot. Want ook daar lullen we wel eens wat late uren over vol, zeker als er witte wijn in de buurt is, over die voorbestemming waar we toch niets kunnen aan veranderen: alles staat in de sterren geschreven en we kunnen alleen maar hopen dat er voor ieder van ons een potje geluk wordt bij geleverd.

Maar , los daarvan, of het nu kan of niet, ik zou de dingen toch anders aanpakken. En dan heb ik het niet over materiële zaken, want die vorm van onthechting had ik al bereikt: geld maakt niet mateloos gelukkig! Akkoord, armoede al helemaal niet, maar als je voldoende middelen hebt om weldoorvoed en warm de wintermaanden door te komen is er weinig reden tot verdriet. Ik heb, zoals de meesten onder ons, ook tijden gekend van juist genoeg, maar dikwijls ook nét iets te weinig centen, maar dat had niet echt veel invloed op mijn geluksbarometer. Integendeel: de nachten dat ik soms rechtop in mijn bed zat sommen te maken op een vodje papier, om uit te stiefelen hoe ik al de rekeningen kon betaald krijgen, gaven me nadien zelfs een gevoel van grote voldoening. Want het waren mijn rekeningen en als ik gezond en wel weer het eind van de maand haalde kon ik bij wijze van spreken weer bergen verzetten!

Nee, ik zou , na alles wat ik leerde, gewoon stouter door het leven gaan. En met veel meer lef!
Te beginnen bij kansen die ik nu vermoedelijk heb laten liggen omdat mij nog werd aangepraat ( ja, echt, door onderwijzend personeel , lang geleden!) dat bescheidenheid zowat de aller schoonste deugd is en al helemaal voor de meisjes, wij moesten destijds braaf en degelijk zijn, liefst in donkerblauwe plooirokken, dus dat betekende vaak mondje dicht en ja knikken. Dat zou ik nu verdorie wel anders aanpakken! Ik zou de uitdagingen die mijn pad soms kruisten simpelweg aangaan en niet langer denken dat ik daar niet slim of goed genoeg voor was!

Ik zou zelfs nog harder werken! Echt, want ook dat blijkt bij mij een grote geluksfactor te zijn: veel dingen mogen doen en daar ook nog eens mooi mijn eigen leventje kunnen mee leiden. Als ik een nieuwe handtas koop moet ik nooit liegen over het prijskaartje, ik heb dat ding gewoon zelf verdiend, dus géén opgetrokken wenkbrauwen in mijn buurt! Ik zou een soort Marc Coucke in pocketformaat worden, af en toe zo zot als een achterdeur, maar toch fijn mijn eigen zaakjes regelend. En zo nu en dan zelfs een lelijke tong uitsteken naar jaloerse blikken!

En ik zou meer reizen! En dan het soort trips waar ik gelukkig van word: auto in en rijden maar,intussen ( erg vals) zingend, langs ongekende wegen. Ik heb het afgelopen zomer al eens geprobeerd en dat wordt zeker nog herhaald, let maar op!

En ja, dan zijn er ook nog de vriendschappen. En de liefde. De allerbelangrijkste zaken toch in dit aardse bestaan. Daar zou ik zorgvuldiger mee omspringen. In sommige vriendschappen zou ik zeker meer investeren, vooral dan in vorm van tijd en aandacht. Bij andere zou ik dan weer meer op mijn buikgevoel afgaan: resoluut laten vallen bij twijfel, sommige mensen hebben het nu eenmaal minder goed met je voor en zijn geen spat emotie waard.

Rest nog de liefde. Eerst en vooral die voor mijn dochter. Tja, die liefde is wat ze is: onvoorwaardelijk en ik denk niet dat ik mijn hart voor haar nog meer had kunnen rekken. Ik heb daar gedaan wat ik kon en wou en ik vind het resultaat absoluut goed gekomen. Zij is geworden wat ik zelf had willen zijn: een meisje dat kordaat gaat voor haar dromen, wars van alles wat ik als bezorgde moeder oorspronkelijk voor ogen had, maar dat is dus net goed! Dat heb ik –als brave muts- dus toch maar mooi geklaard. Afin, wij samen natuurlijk, zonder haar speciale talenten was er ook geen beginnen aan geweest.

En dan de andere familiebanden: helaas te weinig tijd voor gemaakt. Maar dat probeer ik nu goed te maken,soms met onverwacht veel geduld en toewijding, komt nog wel goed, denk ik.

Over de andere liefde dan nog, die moeilijke, die voor de tegenpartij. Ook daar: meer afgaan op mijn vrouwelijke intuïtie. Want sommige mannen waren mijn liefde waard, anderen dan weer wat minder. En zelf pleit ik ook niet onschuldig: ik heb links of rechts wel eens een hart gebroken, waarvoor mijn oprechte excuses, ik zou het nu zeker omzichtiger doen en de man in kwestie wat meer naar zijn echte waarde schatten, niet meer naar hoe ik dacht dat hij had moeten zijn.

Maar of ik de dingen anders zou doen: ja dus, franker, eerlijker met mezelf en met het lef van de jonge twintigers van nu. Al denk ik daar wel eens: lééf nog wat meer ,mannekes, hier is meer uit te halen dan met perfect gelakte gel nagels en een glas cava op een selfie staan! DOE dingen! Of doe desnoods zo weinig mogelijk, als het je maar gelukkig maakt. En, jong of oud, als je er niet uit komt: ga eens langs bij Sabine. Want zij luister dus écht naar je, zonder te oordelen. Als je in het kluwen van richtingaanwijzers de juiste niet meer vindt, loodst zij je terug naar het rechte pad. En dat hoeft echt niet altijd een snelle autostrade te zijn, sommige mensen bewandelen nu eenmaal liever smalle, glibberige weggetjes. Ze helpt je gewoon bij het zoeken, simpel en zonder zo van dat blasé gebazel, ze leidt je voorzichtig langs alle takken en bomen in het dichte bos.

Om alweer een lang verhaal kort te maken, want ik dein ook altijd zo uit : gedane zaken nemen geen keer,daar is dus helaas geen weg terug ,maar Sabine maakte me duidelijk dat het nooit te laat is om de dingen anders aan te pakken. En dat heb ik dus gedaan. We zijn een jaar later nu en nee, ik ben geen zweverige tuttebel geworden, ik zit heus niet te mediteren naast een wierookstokje, daar heb ik trouwens het geduld niet voor. En mijn leven is ook niet spectaculair veranderd. Maar wél de manier waarop ik het beleef: met meer goesting, want ik tel nu toch bewuster al mijn zegeningen, dat kleine geluk waar ik al lang niet meer bij stil stond. En ik durf nu ook al eens luidop ‘foert!’ te zeggen als ’t mij niet aanstaat.

Om nog maar te zwijgen van die rugzak vol eeuwige twijfels: ‘ durf ik wel dit en zou ik wel dat en wat gaan de mensen zeggen?’ Die ballast raak ik beetje bij beetje kwijt! Lang nog niet de hele vracht, maar ik hoor heel dikwijls dat stemmetje van Sabine op de achtergrond, dat bij bange aarzeling vragend zegt: ‘ SO WHAT?"

En zo spring ik dezer dagen wel eens meer in het diepe. Met wisselend resultaat, dat is waar, maar altijd met het gevoel: ik heb het gedurfd! En dat gevoel is goud waard.

Dus dank je wel voor het duwtje,lieve Sabine. Van jouw sterke armen mogen er copietjes gemaakt worden. Driedimensionaal :-) - Mieke Thuys-



Zien hoe iemand vonkjes in de ogen krijgt als ie 'herontdekt' wat ie graag deed en nu beseft dat ie dat opnieuw kan/mag opnemen.  En dan ook effectief lezen dat die plannen uitgevoerd worden: daar leef je als coach voor!
Het geluk van anderen maakt mij zo gelukkig!
You go Mieke Coucke!
xx

EN BLINKEN DEED IK EIND APRIL 2016 HELEMAAL!
MIEKE MAAKTE HAAR DEBUUT MET 'gODDELOOS gedoe' HAAR BOEK IS ONLINE EN IN DE BETERE BOEKHANDEL VERKRIJGBAAR!