Vanochtend had ik een afspraak met An Bloemen van Pen&Paper (Creatief communicatiebureau).
Dat An en ik al een iets specialere band hebben, zal deze getuigenis van haar snel duidelijk maken:

Een hele tijd geleden ontsnapte ik op het nippertje aan een burn-out.
Ik ben er even niet goed van geweest, maar kon gelukkig vrij snel terug aan het werk gaan.
Hoewel, ‘gelukkig’ is misschien niet het juiste woord. Want gelukkig was ik niet meer.
Er was toch iets geknapt, het voelde niet meer goed, wat en vooral hoé ik bezig was.
Ik had voortdurend het gevoel zowel thuis als op het werk achter de feiten aan te lopen.
Ik kreeg mezelf niet meer gemotiveerd het werk te doen dat ik nochtans al 10 jaar erg graag deed ...
In een impulsieve bui ben ik op zoek gegaan naar begeleiding.
‘Baat het niet, dan schaadt het niet’, dacht ik. 

Ik kwam terecht bij Sabine, lukraak gekozen uit het grote aanbod, omdat ze er vrolijk uitzag en omdat het lekker dicht bij huis was. En wat ben ik blij dat ik haar heb gekozen.
Ze heeft me opnieuw mijn eigen talenten doen ontdekken, heeft me regelmatig even met de neus op de feiten geduwd en er zo voor gezorgd dat ik bewuste keuzes durfde maken.
Ik kwam onzeker binnen, wist niet meer wat ik nu eigenlijk wou en leefde eigenlijk gevangen in mezelf. Samen hebben we gedistilleerd wat ik nu wel of niet graag doe en vooral: hebben we stappen gezet om ervoor te zorgen dat ik kan doen wat ik graag doe.
En hoewel dat in het begin even schrikken was, heb ik ondertussen de stap gezet.
Wat ik nooit voor mogelijk had gehouden is gelukt.
Ik ben halftijds gaan werken in mijn huidige job en in bijberoep ben ik mijn eigen communicatiebureau Pen&Peper gestart.
Ik doe nu wat ik graag doe, ben vaker thuis voor de kinderen en kan mijn tijd zelf indelen.
Moest ik niet bij Sabine op bezoek zijn geweest, zat ik nu waarschijnlijk nog steeds in dezelfde kringredenering vast – met vermoeiende woorden als ‘ja, maar’, ‘wat als’ en ‘misschien’ die meteen elk initiatief afblokken. Die woorden zijn uit mijn woordenboek geschrapt.
Vandaag geloof ik weer in mezelf en ben ik trots op wat ik doe én wat ik nog ga doen.
En dat voelt super!
(An Bloemen - www.penpeper.be)

Voila, tot zover de introductie van An.

En laat ik nu op dit moment behoefte hebben aan geschreven boodschappen…tja waarom zouden we het moeilijk maken als het makkelijk kan! Ik geloofde helemaal in haar toen ze haar weg aan zoeken was en mijn geloof in haar is alleen nog maar versterkt.

Dus vanochtend zaten we volop in meeting toen haar gsm van zich liet horen.
En gelukkig stond deze niet op mute want bij het horen van haar ringtone kreeg ik het warm, koud, rillingen, kippenvlees, zelfs waterige ogen.  Oef wat een emoties!
Natuurlijk vroeg ik onmiddellijk welke tone het was en bleek het om ‘Jeux interdits’ op gitaar te gaan. 
Eerst legde ik de link naar de gitaarexamens van Joyce (jongste dochter) tijdens haar klassieke gitaar-opleiding, maar toch voelde ik dat er nog iets anders was. 
Onmiddellijk toen An vertrokken is, ben ik verder op onderzoek uit gegaan.  En voor mij geldt: wie zoekt, die vindt!

Heel snel ben ik via Youtube terecht gekomen bij de song L’amour defendu  (https://www.youtube.com/watch?v=rUu254fKx3M) van Mireille Mathieu uit 1977.
Ik herinnerde me dadelijk dat ik hier zooooooo veel van hield toen ik jong/klein was en bij het herbeluisteren rolde een stroom van  tranen over mijn wangen…genieten… herbeleven…en meer dan waarschijnlijk ook een stukje verwerken…

Dank je wel An om me dit moment als cadeau te komen brengen :-)!

​LOVE LIFE!
 

​