Je bent nogal vol van jezelf
“Je moet het geweldig goed doen, als ik je website bekijk” waren haar eerste woorden nadat ik haar met veel enthousiasme (waarschijnlijke té - but that’s me) ontvangen had.
‘Zij’ was een icoon in haar vak van welsprekendheid en ondersteuning zoekende in dat talent, vond ik het mezelf waard om haar in 2015 als coach onder de arm te nemen.
“En je bent nogal vol van jezelf, ik lees, zie en hoor overal ‘IK’ ‘IK’ ‘IK’ ‘IK’ “ ging ze verder.
“Oh, neen, helemaal niet” repliceerde ik (toen nog) lachend “door vanuit mezelf/ik, te schrijven en te spreken, wil ik duidelijk maken dat het om mijn visie, mijn indrukken, mijn beleving gaat. Wat men leest of hoort is geen te nemen of te laten waarheid en niemand hoeft hier mee akkoord te gaan.”
Het is intussen bijna 10 jaar geleden en ik ben er zeker van, als dit vandaag zou gebeuren, dan zou mijn lichaamsgevoel geen plaats voor twijfel laten en namen wij na 15 minuten afscheid van elkaar.
Maar ‘als’ is bijna nooit de realiteit en ik herinner me nog altijd dat er bij haar vertrek, anderhalf uur later, een verweesde Sabine aan de voordeur achter bleef.
Ik had me zo verheugd op deze ontmoeting en nu voelde ik me zo klein dat ik zelfs onder de deurspleet van de voordeur terug naar binnen had kunnen gaan.
Ze was een kei in haar vak, daar was geen twijfel mogelijk, maar een coach?
Neen, ik had zelfs het idee dat ze haar eigen frustraties bij mij kwam neerleggen en hoe ik ook al weer mijn best had gedaan, deze vrouw begreep mij op geen enkel moment…
Resultaat: van zodra de voordeur dicht was, ben ik in tranen uitgebarsten en het enige wat nog lukte was m’n bed inkruipen om anderhalf uur later terug te herrijzen ;-).
En mocht je eraan twijfelen: Alles gebeurt om een reden en intussen ben ik de dame dankbaar voor de figuurlijke klappen die ze me gaf. Ze zorgde(n) ervoor dat ik nog meer achter mijn eigen manier van communiceren bleef staan, omdat het waarom voor mezelf nog belangrijker werd.
Via deze ervaring van 10 jaar geleden maak ik een vertaalslag naar het NU.
Voor mij blijft authenticiteit en puurheid in communicatie (en mijn leven in totaliteit) heel belangrijk.
Al hoort daar voor mij chaos, van de hak op de tak, van hier naar daar en misschien soms zelfs mis-communicatie bij.
En daar mag ook iedereen zijn eigen keuze in maken.
Zo zijn de voorbije maanden mijn posts persoonlijker geworden, met misschien nog meer nadruk op ‘ik’.
Zelfs in die mate dat er verschillende goedbedoelde reacties gekomen zijn in de zin van “Je weet toch dat je je heel kwetsbaar opstelt door dit te delen?”
Ja, dat weet ik en daar ben ik helemaal OK mee, wetende met welke intentie mijn woorden de wijde wereld worden ingestuurd.
Dit is het leven, dit is mijn leven en waar anderen in mijn verhaal betrokken zijn, heb ik bij hen ook altijd eerst gecheckt of ze ermee akkoord gaan als ik iets in een bepaalde vorm deel.
Wie zich stoort aan mijn ‘ik’, kent me niet.
Wie me kent, stoort zich niet aan mijn ‘ik’ omdat die weet dat ‘ik’ mijn spreektaal en niet mijn ego is.
En wie me niet kent en zich niet stoort aan mijn ‘ik’, weet dat alles om de boodschap gaat.
Kwetsbaarheid is openheid, is je laten zien wie je bent en wat je voelt, is je masker afzetten.
Wetende dat er altijd mensen zijn die een mening hebben maar nog meer wetende dat er mensen zijn die iets uit je verhaal kunnen meenemen.
Daarom blijf ‘ik’ schrijven vanuit ‘ik’ -totaal niet omdat ik vol ben van mezelf- maar omdat ik leef vanuit ‘ik’ net zoals jij, want we zijn allemaal onze eigen ‘ik’ in dit mega-grote plaatje van universele energie.
LIefs
Sabine
🙏🏻💝
‘Zij’ was een icoon in haar vak van welsprekendheid en ondersteuning zoekende in dat talent, vond ik het mezelf waard om haar in 2015 als coach onder de arm te nemen.
“En je bent nogal vol van jezelf, ik lees, zie en hoor overal ‘IK’ ‘IK’ ‘IK’ ‘IK’ “ ging ze verder.
“Oh, neen, helemaal niet” repliceerde ik (toen nog) lachend “door vanuit mezelf/ik, te schrijven en te spreken, wil ik duidelijk maken dat het om mijn visie, mijn indrukken, mijn beleving gaat. Wat men leest of hoort is geen te nemen of te laten waarheid en niemand hoeft hier mee akkoord te gaan.”
Het is intussen bijna 10 jaar geleden en ik ben er zeker van, als dit vandaag zou gebeuren, dan zou mijn lichaamsgevoel geen plaats voor twijfel laten en namen wij na 15 minuten afscheid van elkaar.
Maar ‘als’ is bijna nooit de realiteit en ik herinner me nog altijd dat er bij haar vertrek, anderhalf uur later, een verweesde Sabine aan de voordeur achter bleef.
Ik had me zo verheugd op deze ontmoeting en nu voelde ik me zo klein dat ik zelfs onder de deurspleet van de voordeur terug naar binnen had kunnen gaan.
Ze was een kei in haar vak, daar was geen twijfel mogelijk, maar een coach?
Neen, ik had zelfs het idee dat ze haar eigen frustraties bij mij kwam neerleggen en hoe ik ook al weer mijn best had gedaan, deze vrouw begreep mij op geen enkel moment…
Resultaat: van zodra de voordeur dicht was, ben ik in tranen uitgebarsten en het enige wat nog lukte was m’n bed inkruipen om anderhalf uur later terug te herrijzen ;-).
En mocht je eraan twijfelen: Alles gebeurt om een reden en intussen ben ik de dame dankbaar voor de figuurlijke klappen die ze me gaf. Ze zorgde(n) ervoor dat ik nog meer achter mijn eigen manier van communiceren bleef staan, omdat het waarom voor mezelf nog belangrijker werd.
Via deze ervaring van 10 jaar geleden maak ik een vertaalslag naar het NU.
Voor mij blijft authenticiteit en puurheid in communicatie (en mijn leven in totaliteit) heel belangrijk.
Al hoort daar voor mij chaos, van de hak op de tak, van hier naar daar en misschien soms zelfs mis-communicatie bij.
En daar mag ook iedereen zijn eigen keuze in maken.
Zo zijn de voorbije maanden mijn posts persoonlijker geworden, met misschien nog meer nadruk op ‘ik’.
Zelfs in die mate dat er verschillende goedbedoelde reacties gekomen zijn in de zin van “Je weet toch dat je je heel kwetsbaar opstelt door dit te delen?”
Ja, dat weet ik en daar ben ik helemaal OK mee, wetende met welke intentie mijn woorden de wijde wereld worden ingestuurd.
Dit is het leven, dit is mijn leven en waar anderen in mijn verhaal betrokken zijn, heb ik bij hen ook altijd eerst gecheckt of ze ermee akkoord gaan als ik iets in een bepaalde vorm deel.
Wie zich stoort aan mijn ‘ik’, kent me niet.
Wie me kent, stoort zich niet aan mijn ‘ik’ omdat die weet dat ‘ik’ mijn spreektaal en niet mijn ego is.
En wie me niet kent en zich niet stoort aan mijn ‘ik’, weet dat alles om de boodschap gaat.
Kwetsbaarheid is openheid, is je laten zien wie je bent en wat je voelt, is je masker afzetten.
Wetende dat er altijd mensen zijn die een mening hebben maar nog meer wetende dat er mensen zijn die iets uit je verhaal kunnen meenemen.
Daarom blijf ‘ik’ schrijven vanuit ‘ik’ -totaal niet omdat ik vol ben van mezelf- maar omdat ik leef vanuit ‘ik’ net zoals jij, want we zijn allemaal onze eigen ‘ik’ in dit mega-grote plaatje van universele energie.
LIefs
Sabine
🙏🏻💝
